تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین هشت هفته ای ریباندتراپی برتعادل ایستا و پویای دانش آموزان دبیرستانی پسر مبتلا به سندرم داون

سندرم داون اختلالی است ژنتیکی که در آن کروموزوم بیست و یکم یا قسمتی از آن سه تایی شده که به آن تریزومی نیز می گویند. افراد با ضایعه معلولیت ذهنی اغلب درگیر بی ثباتی مفصل اطلس – آسه هستند. بی ثباتی در سندرم داون به دلیل سستی رباط عرضی استخوان اطلس یا بد شکلی زائده ای دندانه ای استخوان آسه می باشد و بسیاری از مولفان به شیوع بالای این بی ثباتی در سندرم داون اشاره نموده اند. یکی از نتایج این آسیب عدم تعادل در راه رفتن افراد با معلولیت ذهنی است. ریباند تراپی استفاده درمانی از ترامپولین برای افراد با نیازهای خاص است. محدوده افراد از ناتوانی های فیزیکی خفیف به شدید و از ناتوانی های یادگیری چندگانه خفیف به عمیق شامل معلولیت حسی دوطرفه، معلولیت ذهنی و اوتیسم است. ریباندتراپی برای تسهیل حرکت، بهبود تعادل، بهبود افزایش یا کاهش درتون عضلانی تمدداعصاب، بهبود یکپارچگی- حسی ، تناسب اندام، تحمل تمرین، و برای بهبود مهارت های اجتماعی استفاده میشود . هدف از انجام این پژوهش تاثیر یک دوره تمرین ریباندتراپی بر تعادل دانش آموزان پسر مبتلا به سندرم داون بود. 26 نفر دانش آموز، شامل13 نفر گروه کنترل و 13 نفر گروه تجربی مبتلا به سندرم داون به طورداوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. دامنه سنی مبتلایان به سندرم داون بین 15-22 سال بود. . جهت اندازه گیری تعادل ایستا و پویا، قبل و پس ازتمرین با ریباندر ، از آزمون استاندارد(برگ) و آزمون استاندارد(تی.جی.یو.جی) استفاده شد. از آمار توصیفی، میانگین و انحراف استاندارد و از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای نرمال سازی گروه ها و در قسمت آمار استنباطی، از تی همبسته جهت مقایسه درون گروهی در سطح معناداری 5./0استفاده شد. جلسات تمرین مبتلایان به سندرم داون شامل برنامه تمرین تعادلی به مدت 8 هفته، 3 نوبت تمرین در هرهفته و هرنوبت شامل 20 دقیقه تمرین اختصاصی بر روی ریباندر با 15 دقیقه برنامه گرم کردن قبل از شروع تمرینات بود. نتایج نشان داد که تمرین ریباندتراپی موجب بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان پسر دبیرستانی مبتلا به سندرم داون می گردد ولی موجب ماندگاری بهبود تعادل ایستا و پویا در این دانش آموزان نمی گردد.